ახლა ერთი წიგნი დავხურე, ბოლო გვერდის წაკითხვის დროს პატარა ბავშვივით ღაპაღუპით მცვიოდა ცრემლები…წიგნი ჯოჯო მოიესის ნაწარმოებია – “მე შენამდე…” ამბავი 26 წლის ლუიზა კლარისა და მდიდარი, განათლებული, მრავალფეროვანი ცხოვრების მოყვარული უილ ტრეინორის ურთიერთობის შესახებაა… უფრო სწორად იმის შესახებ თუ როგორ დაკარგა ნამდვილი ცხოვრება ამ სიცოცხლის მოყვარულმა კაცმა და თუ როგორ იქცა ერთი ავარიის შედეგად კვადრიპლეგიის მქონე, მხოლოდ სუნთქვა შერჩენილ არსებად… ლუ მისი მომვლელი ხდება, ენატიკტიკა, ბავშვური, ჭრელა–ჭრულა ფერებისა და ბზიკების მოყვარული გოგონა ნელ–ნელა იცვლება, მიზანი უჩნდება და ხვდება რომ ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი რამეებია სადარდებელი ცხოვრებაში, ვიდრე მისი შეყვარებულის აკვიატებული ფიქრები ჯანმრთელი ცხოვრების წესის შედეგად ცხიმგამომშრალი და უდრეკი კუნთების დაყენების შესახებ…
რამდენნაირი დაავადება არსებობს ამ ქვეყნად, სადღაც დავწერე რომ ალცჰაიმერის მეშინია, ეს ისეთი დაავადებაა, ორგანიზმი რომ მწყობრში გაქვს მეტ–ნაკლებად
და გონება იკარგება, საღი აზრი ქრება, მოგონებები იმსხვრევა, აი კვადრიპლეგია პირიქითაა რაღაცნაირად, ოთხივე კიდურის ფუნქციის სრული ან არასრული დაკარგვაა, მაგრამ ამავე დროს სრულიად საღ გონებაზე რჩები, აზრების ტყვეობაში ექცევი და მხოლოდ მოგონებებით ცხოვრობ… თურმე… ასე აღწერს ყოველ შემთხვევაში მოიესი ასეთი დაავადების მქონე პირთა შინაგან მდგომარეობას…
ჩვენ ადამიანები უბრალოდ არ გადავეყრებით ხოლმე ერთმანეთს ცხოვრების გზაზე, რაღაცას მაინც ვცვლით ერთმანეთში და მერე ან ჩავუვლით ერთმანეთს ან არადა ერთად გავუყვებით… ყველაზე მძაფრად ბოლო ნაწილი განვიცადე, თურმე როგორ იღებენ დაღლილი, ნატანჯი და ფარხმალდაყრილი ადამიანები ევთანაზიას, ანუ უმტკივნეულო და მშვიდი სიკვდილის არჩევანს…
Continue reading
მთელი იმედებით ველოდი ერთი წიგნით საქვეყნოდ ცნობილი ქალის მოთხრობილ მეორე ამბავს. ეს წიგნი არის ის რისი თქმაც ნამდვილად სურდა ჰარპერ ლის, ის რაც სარკეში გვახედებს და გვახვედრებს რომ არ არსებობს იდეალური სამყარო უნაკლო ადამიანებით… მაგრამ ეს წიგნი არ იყო ის რისი წაკითხვაც მე მსურდა სამაგალითო და სათაყვანებელ ატიკუს ფინჩზე, რომელიც დაბერდა და ყველაზე კეთილ და ანც “ჭყიტაზე” რომელიც გაიზარდა და ახლა სულ სხვანაირი თანამედროვე დამოუკიდებელი ქალი ჯინ ლუიზია… ჰო, ეს გმირები ისეთები აღარ არიან, მაგრამ მე მაინც არ შემიძლია მათი გადაყვარება, თუნდაც იმიტომ რომ თუ ისინი “ნუ მოკლავ ჯაფარაში” ზღაპრის გმირებს გვანან, აქ ნამდვილად რეალური პიროვნებები არიან თავიანთი ბნელი და ნათელი მხარეებით… ისინი გაიზარდნენ და მეც გავიზარდე, იმდენად მაინც რომ შევძლო და არასასურველ რეალობას თვალი გავუსწორო, რაოდენ მტკივნეულიც არ უნდა იყოს ეს…
როცა სამსახურში წინა მაგიდიდან დაბადების დღის საჩუქრად ლურჯყდიანი და უცხო პორტრეტიანი წიგნი გადმომაწოდა ანამ, ძალიან გამიხარდა, ჯერ ერთი იმიტომ რომ ვთვლი არსებობს საჩუქრების ორი სახეობა : სიყვარული და წიგნი🙂 სხვა დანარჩენი ნივთებია, რომლებიც ზოგჯერ მოგვწონს ზოგჯერ არა და ისე უბრალოდ ვამბობთ ხოლმე “ნაჩუქარ ცხენს კბილი არ მოესინჯებაო”… მაგრამ როგორც ზემოთ ავღნიშნე წიგნი საუკეთესო საჩუქარია ჩემთვის, არა იმიტომ დიდი ლიტერატორი ვარ და საოცარი ბიბლიოთეკა მაქვს, უბრალოდ მე მიყვარს კითხვა და ეს სიამოვნებას მანიჭებს, მრავალნაირად ვუყურებ ყველაფერს და რაღაც ახალს ვსწავლობ ყოველი წიგნის დახურვის შემდეგ… საერთოდაც იძულებით წაკითხული არაფერი ვარგა, ისევე როგორც იძულებით გაკეთებულ საქმეებს არ უვარგა შედეგი… 
