თეთრი ბლის მურაბა დაგიგემოვნებიათ ერთხელ მაინც?! თეთრი ბლის მურაბას სხვა გემო დაყვება ჩემთვის, სიყვარულის, ტკბილი საუბრის და მოფერების… მის ხსენებაზე პატარა გოგო ვხდები, ფანჯარასთან დადგმული მაგიდის კუთხეში ვზივარ, წინ ბებ
ო ზის და 2 ჩაის ჭიქა დევს ლამბაქებით, ძველებური, სტაფილოსფერ კოპლებიანი, შავი ჩაით სავსე, ლამაზად დაჭრილი ლიმონით… იქვე ბლის მურაბაცაა, ლამაზ მოხატულ ქილაში… ქარვასავით ყვითელია, მზესავით მბრწყინავი , დეიდას ხელების სურნელით და ბებოსავით ტკბილი… არ ვიცი რაზე ვსაუბრობთ, მაგრამ თან მეფერება, თან ბლის “ქარვებს” მივირთმევთ…
სოფლის ორღობეებში ეკალა ხარობს ახლა, ლამაზი ყლორტები აქვს და სულ ვერ იფიქრებ ეკალა რომ ჰქვია… ბაბუაჩემს უყვარს, ისე გემრიელად მიირთმევს გეგონება მსოფლიო დელიკატესი იყოს… ვუყურებ და მის კამკამა ცისფერ თვალებს ვხედავ…
კარლსონის კატლეტები რა მოსატანია ბიძაჩემის ლამაზი ხელებით მომზადებულთან, ხარბად ვუყურებ 
ერთნაირი ზომის “და–ძმა” კატლეტები პირამიდებს როგორ ქმნიან დიდ თეფშზე, ისეთი სურნელი აქვს სამზარეულო, მეტიც, სახლიც რომ ვერ იტევს…
ხანდახან მინდა გავიხსენო მათი სახეები, საუბარები, ხმები და მოძრაობები, ვიხსენებ და თან ვერ ვიხსენებ თითქოს… დრო მიდის, მის მდინარებას ვერავინ შევაჩერებთ, მივყვებით და თან საგზლად მიგვაქვს ასეთი მოგონებები… ხშირად ვფიქრობ ამ განცდებზე და გული მიქრება შიშით ვაი თუ რამე ვერ გავიხსენო, რამე თუ ვერ ვიგრძნო, რამე თუ გამომრჩეს…
მინდა სულ ვაცოცხლო ეს ყველაფერი ჩემს არსებაში… Continue reading
მისალოცის მაგიერ…
პარკში გამოვედი, გავყურებ ტბის ლივლივა ზედაპირს, მტრედების აფრენ-დაფრენას, ბავშვების ცელქობას, გოგონების ღიმილიან სახეებს, ყვავილებით შეიარაღებულ ბიჭებს… მზე ანათებს, ქათქათა ქალაქი სხივებით გაპრანჭა…
ვუყურებ ამ ყველაფერს და გულში სითბო მეღვრება, დილით “სიკრეტ მარტა” მოვიგონეთ და საჩუქრები გავცვალეთ გოგონებმა სამსახურში, ჭიქა მშრალ თეთრ ღვინოს ჩავაყოლეთ სურვილები, ჩვენთვისაც და სხვისთვისაც… სასიამოვნო იყო…
ამბობენ ქალთა დღის გარდა ყველაფერია ეს დღეო, არ უნდა აღვნიშნოთო, რად გვინდაო… არც არაფერი დაშავდება რომ არ აღვნიშნოთ მაგრამ არც პირიქით შავდება რამე… სადღაც წავიკითხე ადრე თურქ პოეტს უთქვამს “”არც ყავა გვენატრება და არც ყავახანა, მხოლოდ მეგობარი და მასთან ჭუკჭუკი, თორემ ყავა მიზეზია, მძლავრი მიზეზიო”… ისეა ესეც მე თუ მკითხავთ…ქალთა დღე მიზეზია მილოცვებისა, კეთილი სიტყვებისა, ლამაზი სურვილებისა, დედების მოკითხვისა, მეგობრების მოფერებისა, შეყვარებულებთან პაემნებისა, ყვავილების ყიდვისა, ბარათების გამზადებისა, სიყვარულის ახსნისა… მძლავრი მიზეზია, თორემ სხვაგვარად ერთი ჩვეულებრივი მაგიდის კალენდრის ფურცელია ხვალ რომ გადაშლი ისეთი… Continue reading
სიტყვები, როგორც ქვები და ტყვიები…
მიხეილ ჯავახიშვილის “ეშმაკის ქვა” წაგიკითხავთ? ადრე სკოლაში ისწავლებოდა, დღემდე მახსოვს ის გაკვეთილი, როცა პირველად წავიკითხეთ და გავიაზრეთ რომ არსებობს კრებითი სახელი – ხალხი, რომელიც უეცრად და გაუცნობიერებლად შეიძლება გადაიქცეს კრებით სახელ –ბრბოდ…ჩვენ გვაქვს არჩევანის უფლება და თავსაც ვინუგეშებთ რომ გონიერი ადამიანები თავიანთი უფლებებით ქმნის ხალხს, ხალხს რომელსაც ზეპირსიტიყვიერმა მემკვიდრეობამ ბრძენი უწოდა, ხომ გაგიგიათ “ხალხი ბრძენიაო”, არადა ისე შორსაა სიბრძნისგან საზოგადოება როცა ბრბოდ გადაიქცევა, როგორც ცა დედამიწისაგან….
აი ასე ვიღაც არჩევანის მქონე სულიერს თავში მოუვა მეტად არაჯანსაღი აზრები ვიღაც ერთი პიროვნების მიმართ, მერე გასცემს ამ აზრებს და აიტაცებს უცებ ყველა… ვიზიარებთ, ვიყვირებთ, ვილაპარაკებთ, გავკიცხავთ და დავცინებთ ისე თითქოს ჩვენი ტოლი და სწორი კი არა წერტილისხელა უსულო და უფუნქციო ნამცეცი იყოს… Continue reading
სანამ არ ჩაქრებიან…
შემოაბიჯებს, ძალიან მალე შემოაბიჯებს ახალი წელი ჩვენი პატარა სოფლების ვიწრო ორღობეებში, ამბობენ მარჯვენა ფეხით სჯობია შებრძანება სადაც შედიხარო… იყოს მარჯვენა, თუკი ასე სწამს ვინმე ერთ სულიერს მაინც ამქვეყნად… მაგრამ ჯერ გული იყოს, წრფელი და კეთილი, ბევრი სითბო და სიყვარული კვალად რომ შემოაყოლოს იმ პირველ ნაბიჯს…
სულ მალე, სულ ცოტაც და შემოვიპატიჟებთ ნალოდინებ და სასურველ სტუმარს – ახალ წელიწადს… დატრიალდებიან იმ ორღობეების მეზობლად მცხოვრები გლეხი კაცები, შრომითა და მზრუნველობით შეზავებულ, ეზოში მოკრეფილი ყურძნის კაკლებისგან დაწურულ, სისხლივით წითელ ღვინოს ჩამოასხამენ ძველებურ დოქებში, ცეცხლს შეუკეთებენ სიძველისგან გახუნებულ დიდ ღუმელს, ტკაცა–ტკუცის ხმად ამღერდება ხმელი შეშა…
ფანჯრის დაორთქლილი მინების მიღმა დატრიალდებიან ოქროსხელება დიასახლისები, დააწითლებენ ეზოს ვარიებს, ყანებში მოწეული, მთელი წლის ნაფერები სიმინდისგან დაფქული ფქვილით მოზელენ რუდუნებით ბორბალა მჭადებს, დიდ ნაჭრებად გადააფენ
ენ ერთმანეთს საკუთარი ხელებით ამოყვანილ ყველს…
დაიწინწკლება თეთრი თოვლი ალისფერ წერტილებად… საშობაოდ ნაზარდ ბურაკს მიადგება სხვებისგან გამორჩეული, ერთი რომელიმე ხელგაწაფული ბერიკაცი და მანამდე არ მოშორდება სანამ ბროწეულის წვენს არ გადააპკურებს იმ დიასახლისების გაწყობილ კოხტა სუფრაზე არომატულ ორთქლში გახვეულ მწვადის მოზრდილ ნაჭრებს…
ოთახის კუთხეში კამფეტებით გაპრანჭულ ჩიჩილაკს შეავლებ თვალს და გაგეღიმება, იქვე ნაძვის ხეც იდგმება სადმე მაგრამ ეს ჩიჩილაკი ისე გამოუდგამს ამ შენს მასპინძელს, მაშინვე მიხვდები როგორ უყვართ ეს ძველისძველი ტრადიცია ამ ოჯახის კედლებში ყველას…
ოთახებში ირბენენ ლოყებდაწითლებული და თითებგაყინული პატარა გოგო–ბიჭები ანთებული თვალებით… Continue reading
ლამაზი ცრემლები
ყოველ საღამოს ათს რომ წუთები დააკლდება ვემშვიდობები და საწოლისკენ ვუშვებ, ვცდილობ ვაკოცო და უცებ გამოვიდე, რომ ზედმეტად არ შეეჩვიოს ვინმესთან ერთად ძილს, იმიტომ რომ დადგება დრო, როცა მარტო მოუწევს ამის გაკეთება, ცოტა ხნით თუ დიდი ხნით ამის არჩევანს თავად გააკეთებს… გუშინაც დავტოვე, ტკბილი ძილი ვუსურვე და ოთახში ჩავაბნელე…
საჭმელი უკვე გაკეთებულია, სარეცხი გაფენილი, მისი ჩანთა ჩალაგებული, ჰოდა ჩემი თავისთვის მოვიცალე, მთელი ჩემი საკუთარი სურვილითა და ხელფასით შეძენილი წიგნები დიდ ყავისფერ ყუთებშია შეკრული და ვიცი ჩემსავით მოუთმენლად ელოდებიან ახალი სახლის კედელზე ახალი თაროების დამშვენებას… მხოლოდ ლინდგრების ტომები გვავს გამოსაჩენად და ახლახანს შეძენილი როალდ დალის “მატილდა”… გადავშალე და ვკითხულობ პატარა ჭკვიანი გოგოს ამბავს… შუა კითხვაში ვარ მოგუდული ხმა მესმის, თითქოს კატის კნუტი კნავის… მაშინვე გავედი, დავხედე და წევს თბილ საწოლში და მაინც კანკალებს, ცრემლები ცვივა ისე, ნოემბრის წვიმის წვეთები რა მოსატანია… გავგიჟდი, გადავირიე, აბა რა დაგემართა, რა გტკივა, რა ხდება? ვეკითხები… ის კი ჩუმად აგრძელებს ტირილს… ვჩუმდები, ველოდები როდის დამშვიდდება… და იწყებს მოყოლას… Continue reading
სადაც გინდა იქ ილოცე…
ხულოში ვიყავი სამსახურიდან, ვიჯექით ერთი დაბაში პატივცემული და დაფასებული კაცის კაბინეტში რამოდენიმე ახალგაზრდა და საქმის კეთებასთან ერთად ვსაუბრობთ ათას წვრილმანზე, ხან რაზე ხან რაზე… მერე გამოირკვა რომ ერთ-ერთი ჩვენთაგანი მუსლიმანი იყო, მეორე ქრისტიანი, მესამეს ვერ გაერკვია ჯერ კიდევ მაგრამ არც ათეისტობის ეტყობოდა რამე… გავეხუმრე ამ ჩემს მეგობარს, ქრისტიანს რომ გაყვე ცოლად და ჯვრის დაწერა მოგთხოვოს რას იზამთქო?! არაო, მანამდე ვეტყვი და თუ დამთანხმდა მეტი კაი, თუ არადა კარგად იყოსო! მერე კიდევ მძლია ინტერესმა და ამ ბატონს პირდაპირ ვეკითხები თქვენ მუსლიმანი ხართ-მეთქი?! იცი რა შვილოო, მე ვერ ვიტყვი მაგასო, ოჯახობაზე კიდე ერთს მოგიყვებიო, ხანში შესული კაცი ცხოვრობს ჩემს სოფელში, ასე 70 წლისაა, დილაობით ცენტრში რომ მოდიან გზაში ჯერ ძველი მეჩეთია, ჩამოვა ეს კაცი ილოცებს, მერე ცოტას კიდევ ჩამოუყვებიან და ეკლესიააო, ახლა მისი ქალი გადმოვა მანქანიდან ის შევა და ილოცებს ამ ეკლესიაშიო, მშვენიერი ოჯახი აქვთ კი შეაბერდნენ ერთმანეთსო… მე როგორც ასეთი მუსლიმანი არ ვარ და ვერც ქრისტიანიბას დავიფიცებ მაგრამ ღმერთი როგორ არა მწამსო… რომ ამბობენ უფალო ოღონდ ეს გამაკეთებინე, ის მომალევინე და მერე მე ვიციო, ღმერთს რას ურიგდები რა პირობებს უყენებ ასე გწამსო?! უბრალოდ გწამდეს დაგეხმარება და გააკეთებო, აბა პირობებით რწმენა რაღა რწმენააო?! კიდე ბევრი რამე თქვა იმ ჭკვიანმა კაცმა….
ჰოდა ასეა რა, ყველას რაღაც სწამს და რადგან რწმენა დასაწყისშივე შეიცავს სიყვარულსა და პატივისცემას, ამიტომ სრულიად შესაძლებელია თუკი ოდნავ მაინც მოვინდომებთ სხვადასხვა მრწამსის, შეხედულების, იდეების თანაარსებობა ერთ სივრცეში, ერთ ოჯახში, ერთ ქვეყანაში…
როგორაა ერთ სიმღერაში?! “კაცი იყავ კაცური და სადაც გინდა იქ ილოცე!” ჰო და კიდევ ერთ ლექსშიც “მთავარია რაღაც გწამდეს პიჯვარს ეშმაც იწერს-ხოლმეო” გვწამდეს, გვიყვარდეს და ვეცადოთ ვიყოთ კეთილები… ამის თქმა მინდოდა მოკლედ, მაგრამ სულ მთლად მოკლედაც არ გამომივიდა …
არ იყო ცუდი დღე, მაშასადამე კარგი დღე ყოფილა…
