უკვე თამამად შემიძლია ვთქვა რომ რამოდენიმე ცნობილი ევროპული ქალაქი მონახულებული მაქვს საზღვარგარეთ, მაგრამ არასდროს მიფიქრია კიევზე და ვერც კი წარმოვიდგენდი ოდესმე თუ აღმოვჩნდებოდი იქ… 
მაგრამ დიდი სიხარულით ავივსე როცა მივლინება მოგვიწია სამშენებლო კომპანიიდან კიევის უძრავი ქონების გამოფენაზე. ეს იყო არაჩვეულებრივი სამსახურეობრივი გამოცდილება, დიდი პასუხისმგებლობა და მხიარული გარემო 2 მეგობართან ერთად, იმდენად კმაყოფილი ვარ სიტყვებით ვერ ავღწერ, ის მიზანი რისთვისაც ვიყავით ჩასული ძალიან კარგად შევასრულეთ, არაჩვეულებრივი სტენდი გვქონდა, Continue reading
Advertisements
ისეთ საყვარელ, პატარა, უბრალო კუსკუსა სასტუმროში ვიყავი, ნამდვილ პროვანსულ სტილში გადაწყვეტილში – ლავანდისფერი ოთახი ტოსკანური ფოტოებით სავსე, ნაქარგი ბრები სანათებზე, დარაბები ფანჯრებზე, არაფერი დიდი და კომფორტული, მაგრამ შეგრძნებები დამიტოვა საოცარი… 
მილანი – ღრუბლიანი ქალაქი
ცუდად გახდომის, სიკვდილის, ნდობის გაქრობის, უამრავი პასუხისმგებლობის, ადამიანური თვისებების დაკარგვის… ათასი რაღაცის… დავდივარ ისედაც პატარა, ძალიან პატარა ბინის ორ ოთახში, ისიც არა ჩემში, გალიაში გამოკეტილ ჩიტს ვგავარ… ხან ერთ კედელს, ვენარცხები ხან მეორეს… კუთხეში ერთი ხატი მიდევს და გავყურებ ხანდახან, ერთადერთი როცა გავხედავ, იმას ვთხოვ რომ რწმენა არ დამეკარგოს… ამაში დამეხმაროს… ან გონებში წიგნის გმირებს ვეძებ ჩემეული პრობლემებით, ვინც დაძლია, გადალახა, დაამარცხა მსგავსი სირთულეები, ან ფილმის გმირებს, კადრების გახსენებას ვცდილობ და ლამაზი დასასრულის წარმოსახვას… არ ვიცი მსგავსი ვინმეს თუ დამართია, მაგრამ მე ასე ვცდილობ უძილობის გადატანას… გვერდით ოთახში სუნთქვის ხმა ისმის, რა ბედნიერი ვარ ამ სუნთქვის გამო, ჩემს მაგივრადაც სძინავს მგონი და ეს მამშვიდებს ხანდახან… არ მინდა ეს ხმა ოდესმე გულს სასიამოვნოდ არ მიჩქარებდეს… არ მინდა აქამდე ოდესმე მივიდე… 