დიდი ხანია არ გამოვჩენილვარ, ძალიან, ძალიან დიდი ხანია! ბევრჯერ მინდოდა დამეწერა მაგრამ რატომღაც ვერ შევძელი, მიზეზებს რა დალევს ხომ იცით, თუკი ადამიანი მათ ძებნას დაიწყებს… იკითხავთ ალბათ, ახლა რამ გაგახსენა აქაურობაო?! მინდა ყველაზე გულწრფელი და უღრმესი მადლობა გადავუხადო ჩემს მკითხველებს, რომლებმაც სოციალურ ქსელში არ დამივიწყეს, მომწერეს და დაინტერესდნენ რატომ გავქრი და რატომ აღარ ხვდებოდათ პოსტები აქ?! რამე ხომ არ მიჭირდა და საერთოდ ხომ არ ვაუქმებდი აქაურობას… ეს იმდენად მოულოდნელი იყო ჩემთვის და თან საკმაოდ ბევრისგან, გული ამიჩქარდებოდა ხოლმე რომ ვკითხულობდი და დასჯილი ბავშვივით მრცხვენოდა თან! ამ ბლოგმა იმდენი ადამიანი გამაცნო, მათ შორის ისინიც, ვინც აქ კომენტარებს ვერ მიტოვებს და პირადში მწერს, იმდენ სითბოს ვიღებ და იმდენ მოკითხვას რომ განა შევძლებ ამ ბლოგის გაუქმებას?! რა თქმა უნდა ვერა!
რა ხდებოდა ამ 4 თვის მანძილზე? მას შემდეგ რაც 2018 დადგა და მეც ცოტა გულისტკივილით სავსე პოსტით შევხვდი?! საერთოდაც არაფერი, ვმუშაობდი, ვსწავლობდი, საოჯახო საქმეებით ვკავდებოდი და მერე ისევ თავიდან… ვმუშაობდი, ვსწავლობდი, საოჯახო საქმეებით ვკავდებოდი… ვკითხულობდი, მაგრამ რომ მჩვევია ისე ვერა, ვმუშაობდი და რაღაც ახალი საკითხებიც ვისწავლე, ადამიანებიც გამოვცადე და საკუთარი თავიც, მე ვიტყოდი რომ უკმაყოფილო არ ვარ… 🙂 Continue reading
დღეს წვიმიანი დღეა, დასევდიანდა შემოდგომა, მეც მასთან ერთად… მოწყენილ განწყობას ამინდიც ედარება, ასეთ დღეებში ცდილობ არ დასველდე, არ შეგცივდეს, ცდილობ წვიმის გუბეებს მოხერხებულად გადაახტე, ხანდახან ვჩერდები ამ გუბეებთან და მახსენდება ასეთი დღეები ჩემს ბავშვობაში, როცა მე და ჩემი ბიძაშვილი ფანჯრის რაფაზე დღიურებს ვწერდით, წვიმის წკაპუნი ხელს არ გვიშლიდა, ოთახში თბილოდა, სასიყვარულო და ლამაზ ამბებს ვეძებდით და ველოდებოდით ცხოვრებაში, ზუსტად მახსოვს როგორ ლამაზად ვცდილობდით ჩაგვეწერა სიტყვები ფურცლებზე, ამ გუბეებთან რამოდენიმე მათგანი მახსენდება… ერთი განსაკუთრებით “წვიმის წვეთები ეცემა წყალში და ხატავს რკალებს, როდის შეხვდება მონატრებული თვალები თვალებს…” მაშინ რომელ თვალებს ველოდებოდით ვერ გეტყვით, ვერც მაშინ გიპასუხებდით, აკი გითხარით უბრალოდ გრძნობებს ვეძებდით… ახლა ამ წვიმის გუბეებში ვიყურები და საკუთარი თვალებით ჩემს ანარეკლს ვხედავ, დღეს ნამდვილად ვიცი რომელი თვალების ნახვა მინდა, იმათი იმ ფანჯრის რაფაზე შემოსკუპებულ ვერას რომ ჰქონდა…
