კიევი – 2018

უკვე თამამად შემიძლია ვთქვა რომ რამოდენიმე ცნობილი ევროპული ქალაქი მონახულებული მაქვს საზღვარგარეთ, მაგრამ არასდროს მიფიქრია კიევზე და ვერც კი წარმოვიდგენდი ოდესმე თუ აღმოვჩნდებოდი იქ… მაგრამ დიდი სიხარულით ავივსე როცა მივლინება მოგვიწია სამშენებლო კომპანიიდან კიევის უძრავი ქონების გამოფენაზე. ეს იყო არაჩვეულებრივი სამსახურეობრივი გამოცდილება, დიდი პასუხისმგებლობა და მხიარული  გარემო 2 მეგობართან ერთად, იმდენად კმაყოფილი ვარ სიტყვებით ვერ ავღწერ, ის მიზანი რისთვისაც ვიყავით ჩასული ძალიან კარგად შევასრულეთ, არაჩვეულებრივი სტენდი გვქონდა,

იტალიური არდადეგები – ფლორენცია და რომი

ფლორენცია – ჩემი ფლორენცია!

ქალაქი რომელიც პირველივე წუთიდან შემიყვარდა, ქალაქი რომელშიც ძველიც და ახალიც, ახალგაზრდაც და მოხუციც, ქვაც და სულიერიც ერთი სულისკვეთებით სუნთქავს! აგურისფერის, მდოგვისფერის, ნარინჯისფერისა და ხავსისფერის ერთობლივი პალიტრა ჯადოსნურ გარემოს ქმნის, დარაბებიანი ფანჯრები, არანორმალურად ვიწრო ქუჩები, ყველგან მუზეუმები და ამაყად მომზიმარი ქანდაკებები, ხიდზე სახლები, ბრჭყვიალა ოქროები, ნამდვილი იტალიური ტყავის ფერები, სურნელი, ხელნაკეთი აქსესუარები, კულინარიული შედევრები უბრალო ბისტროებსა და კაფეებში, ნაყინის მთები და მაინც ქალაქი მუზეუმი! ისეთ საყვარელ, პატარა, უბრალო კუსკუსა სასტუმროში ვიყავი, ნამდვილ პროვანსულ სტილში გადაწყვეტილში – ლავანდისფერი ოთახი ტოსკანური ფოტოებით სავსე, ნაქარგი ბრები სანათებზე, დარაბები ფანჯრებზე, არაფერი დიდი და კომფორტული, მაგრამ შეგრძნებები დამიტოვა საოცარი…

იტალიური არდადეგები – მილანი და ვენეცია

მილანი – ღრუბლიანი ქალაქი

იტალიური დღეები მილანიდან დაიწყო, ჩავფრინდით რა “Malpensa“–ს აეროპორტში, ერთი სული მქონდა იქედან როდის გამოვიდოდი და თავს დავაღწევდი ჯერ კიდევ ქართულ “სიტუაციას”, რომელიც ძალიან სამარცხვინო იყო… ამაზე არ  გავჩერდები, ხასიათი რომ არ გაგიფუჭოთ… როგორც კი მატარებელში ჩავსხედით რუკაც კი არ გაგვიშლია ნორმალურად გამცილებელი იტალიელი “აპოლონი” გამოგვეცხადა და დახმარება შემოგვთავაზა, მომხიბვლელმა, ხვეულთმებიანმა, იტალიურ ენაზე მოჭიკჭიკე ბიჭმა უკვე განწყობა შექმნა… შემდეგ სასტუმროში შევედით და იქაც ძალიან სიმპატიური მამაკაცი დაგვხვდა ჰოლში, ღმერთმანი ისეთი კაცები არიან იტალიელები თვალს ვერ მოწყვეტ მაგრამ რაოდენ პარადოქსულადაც არ უნდა ჟღერდეს ვეძებეთ, ვაკვირდით და ვერსად ლამაზი იტალიელი ქალი ვერ ვნახეთ… მოხუცები ჰყავთ უსაყვარლესები, კუსკუსები და სულ ერთად დადიან ხელიხელჩაკიდებულები… ფეხსაცმელები აცვიათ, ცქერით რომ არ დაიღლები, სუნამოები ასხიათ გული რომ წაგივა… მეტრო სავსეა  შარვალ–კოსტუმიანი ქალებითა და კაცებით ტყავის ხელჩანთები უჭირავთ და იტალიურ ენაზე სწრაფ–სწრაფად განიხილავენ საკითხებს!

იტალიური არდადეგები

საზღვრების გახსნამ ევროპაში და იაფფასიანმა ბილეთებმა მრავალ ადამიანს მისცა შესაძლებლობა ბებერ და ლამაზ ევროპაში ემოგზაურა, ჰოდა ახლა მეც ჩავდექი მათ რიგებში 🙂  სად თუ არა იტალიაში?! არც კი განმიხილავს სხვა ქვეყანა, სადაც პირველად წავიდოდი , ძალიან რთული წელისა და მრავალი ფქსიქოლოგიური სიძნელეებისგან დაღლილი მივეშურები შორს ყოველდღიური რუტინისაგან, თუნდაც რამოდენიმე დღით… ჩემი ბეჯითი მუშაობით გამომუშავებული დანაზოგით, თითოეული თეთრი რომლითაც ეს პატარა მოგზაურობა დავიფინანსე ჩემი შრომის შედეგია, ყოველთვიურად გადადებული თანხის წყალობით, ჩემი ნამდვილად ჩვეულებრივი ხელფასიდან, ვინმეს ილუზია რომ არ შეექმნას რომ მდიდარი ვარ 🙂 შეგიძლიათ “დამაძახოთ”, იქნება და ამიხდეს 🙂 დამიჯერეთ, თუ რამოდენიმე ნივთით ნაკლებს იყიდით, იქნება ეს ტენდენციური ტანსაცმელები, ძვირადღირებული აქსესუარები თუ ზოგადად ნივთები რომლებიც გაქვთ მაგრამ მაინც არ გყოფნით, ან უბრალოდ აქტიური “შოპაჰოლიკი” ხართ, გააკეთეთ ჩემსავით, დაისახეთ მიზანი! იმუშავეთ საკუთარ თავზე! შეადგინეთ დანაზოგის გეგმა! თუ მოინდომებთ აუცილებლად გამოგივათ 🙂 მოკლედ ჩემს საყვარელ ყულაბაში ოცნების ასახდენად ყოველთვიურად გარკვეულ თანხას ვდებდი, მიუხედევად ყოველთვიურად გადასახდელი ვალდებულებებისა, ახალ წელს აღებული პრემია, 8 მარტსა და დაბადების დღეზე ნაჩუქარი თანხებიც იქ მოთავსდა… მოკლედ ასე ნელ–ნელა მოვაგროვე და მე თუ მკითხავთ ორმაგად ტკბილია! ამდენი წლის შემდეგ საკუთარ თავს ვჩუქნი ამ 7 დღეს, მჯერა დაუვიწყარი იქნება! შარშანდელი ამერიკა შეუცვლელად ძლიერი, დაუვიწყარი, მოკიაფე მოგონებაა და ვერაფერი შეეცილება ჩემს გონებაში, მაგრამ მაინც! ასევე შარშანდელი პატარა გერმანული სოფლის გარემო ისე ნათლად მომყვება, მგონი ყველა შემოდგომაზე “ედელვაისი” გულს გამითბობს! მაგრამ იტალია… იტალია…  ჩემი ბავშვობის ოცნება! ადრე ვწერდი როგორ მინდოდა ამ ქვეყანაში წასვლა, იტალიური ბოჰემის, საუბრის, ძველი ქალაქების, უგემრიელესი კულინარიისა და კულტურის საკუთარი თვალებით ნახვა … აქაა ჩემი ძველი პოსტი 🙂 არ მჯერა რომ ახდება სულ მალე! იტალიაში გადაღებულ ფილმზეც გიამბეთ და ჩემს ბიჭთან ერთად იქ წასვლის მომენტის მოლოდინზეც… მართალია ამ ქალაქში უამრავი სანახავი ადგილია მაგრამ რაღაცით ხომ უნდა დავიწყო?!

ჩემი მარშრუტი ძალიან გადატვირთულია : მილანი, ვენეცია, ფლორენცია და რომი! 1 კვირა ძალიან ცოტაა ვიცი მაგრამ ვცდი! ისე კი აუცილებლად დავბრუნდები ალბათ ტოსკანის მხარის ვრცლად , ბურანოს, კაპრისა და  მანაროლას სანახავად! ვიზეარის ჩიტმა იფრინოს ოღონდაც და რაღაცას მეც შევძლებ 🙂

 

სიმები

უძილობა დამჩემდა უკვე რახანია, ვწევარ თვალებღია სიბნელეში,  ზაფხულის ქალაქის ხმაური იჭრება შუაღამის ბნელ ოთახში და ლამპიონებიდან არეკლილი, ოთახში შემოჭრილი შუქის ფონზე ჭერს გავცქერი… ან დავდივარ, ღამის ოთხზე, ხუთზე… დავდივარ და მეშინია, ხან რის, ხან რის… ცუდად გახდომის, სიკვდილის, ნდობის გაქრობის, უამრავი პასუხისმგებლობის, ადამიანური თვისებების დაკარგვის… ათასი რაღაცის… დავდივარ ისედაც პატარა, ძალიან პატარა ბინის ორ ოთახში, ისიც არა ჩემში, გალიაში გამოკეტილ ჩიტს ვგავარ… ხან ერთ კედელს, ვენარცხები ხან მეორეს…  კუთხეში ერთი ხატი მიდევს და გავყურებ ხანდახან, ერთადერთი როცა გავხედავ, იმას ვთხოვ  რომ რწმენა არ დამეკარგოს… ამაში დამეხმაროს… ან გონებში წიგნის გმირებს ვეძებ ჩემეული პრობლემებით, ვინც დაძლია, გადალახა, დაამარცხა მსგავსი სირთულეები, ან ფილმის გმირებს, კადრების გახსენებას ვცდილობ და ლამაზი დასასრულის წარმოსახვას… არ ვიცი მსგავსი ვინმეს თუ დამართია, მაგრამ მე ასე ვცდილობ უძილობის გადატანას… გვერდით ოთახში სუნთქვის ხმა ისმის, რა ბედნიერი ვარ ამ სუნთქვის გამო, ჩემს მაგივრადაც სძინავს მგონი და  ეს მამშვიდებს ხანდახან… არ მინდა ეს ხმა ოდესმე გულს სასიამოვნოდ არ მიჩქარებდეს… არ მინდა აქამდე ოდესმე მივიდე…

ნიგვზის ნაჭუჭი

სულის სიმწარის განმარტება ჯერ არავის გამოუთქვამს ხომ სიტყვებით?! ან როგორ გინდა გამოთქვა?! როგორ უნდა ჩაატიო ქარბორბალა, წყალი და ცეცხლი ერთად ერთ–ორ სიტყვაში… გულის ნამდვილი, მოულოდნელი გატეხვა პირველად რომ ხდება, სულ სხვა სისასტიკეა ხომ?! იქნებით ჩემზე გამოცდილები… გეცოდინებათ ჩემზე მეტი… ადამიანზე სასტიკი არაფერი შეუქმნია ღმერთს, ღრმად მწამს პანტერა და ლომი უფრო ადამიანია ხშირად, ვიდრე თავად ადამიანი…. ისე უბრალოდ ვტკენთ და შევურაცხყოფთ ერთმანეთს, თითქოს წყლის წვეთი იყოს…

რა უსუსური ხდები ადამიანი როცა საკუთარ თავზე მეტად ხარ დარწმუნებული ვინმეში, როცა მთელ მსოფლიოს შეებრძოლები იმის დასამტკიცებლად რომ “ეს” ან “ის” შენ არ დაგემართება… და როგორი დამცირებული, წერტილისოდენა ხდები, როცა გაიაზრებ, გვერდით როგორ ცალკე მიედინება ათასი სისულელე, რომელიც გონებაში მილიონიდან ერთჯერაც კი ვერ გაგიფიქრებია მთელი შენი შეგნებული არსებობის მანძილზე, ნიგვზის ნაჭუჭში ჩაეტევი გგონია, ისე მაგრად გინდა მოთავდე იქ რომ ვერავინ გაგტეხოს, ვერ გადაგიაროს, ვერ გაგსრისოს…