უძილობა დამჩემდა უკვე რახანია, ვწევარ თვალებღია სიბნელეში, ზაფხულის ქალაქის ხმაური იჭრება შუაღამის ბნელ ოთახში და ლამპიონებიდან არეკლილი, ოთახში შემოჭრილი შუქის ფონზე ჭერს გავცქერი… ან დავდივარ, ღამის ოთხზე, ხუთზე… დავდივარ და მეშინია, ხან რის, ხან რის… 
ცუდად გახდომის, სიკვდილის, ნდობის გაქრობის, უამრავი პასუხისმგებლობის, ადამიანური თვისებების დაკარგვის… ათასი რაღაცის… დავდივარ ისედაც პატარა, ძალიან პატარა ბინის ორ ოთახში, ისიც არა ჩემში, გალიაში გამოკეტილ ჩიტს ვგავარ… ხან ერთ კედელს, ვენარცხები ხან მეორეს… კუთხეში ერთი ხატი მიდევს და გავყურებ ხანდახან, ერთადერთი როცა გავხედავ, იმას ვთხოვ რომ რწმენა არ დამეკარგოს… ამაში დამეხმაროს… ან გონებში წიგნის გმირებს ვეძებ ჩემეული პრობლემებით, ვინც დაძლია, გადალახა, დაამარცხა მსგავსი სირთულეები, ან ფილმის გმირებს, კადრების გახსენებას ვცდილობ და ლამაზი დასასრულის წარმოსახვას… არ ვიცი მსგავსი ვინმეს თუ დამართია, მაგრამ მე ასე ვცდილობ უძილობის გადატანას… გვერდით ოთახში სუნთქვის ხმა ისმის, რა ბედნიერი ვარ ამ სუნთქვის გამო, ჩემს მაგივრადაც სძინავს მგონი და ეს მამშვიდებს ხანდახან… არ მინდა ეს ხმა ოდესმე გულს სასიამოვნოდ არ მიჩქარებდეს… არ მინდა აქამდე ოდესმე მივიდე… Continue reading
სიმები
Advertisements
ამ ფოტომ ბავშვობა გამახსენა, სოფლის გარემო, მწვანე ბალახით, ხეებით და ჰამაკით სავსე ეზოები, ცხელი დღეები, დილით მამლის ყივილი და საღამოს მზის ჩასვლის ყურება რიონის პირზე, ჰორტენზიებმა მეზობლის ჭა გამახსენა, ფერებში გარდამავალი დიდ ბუჩქად შეკრული ჰორტენზიები იმ ჭის გარშემო ყვაოდნენ და მე სულ მიყვარდა მათი ყურება… იმ სახლებს რომელებსაც მე ვიხსენებ კიბეები აქვს, აქ არა, მაგრამ ესეც გავს ერთს… თუმცა ის ასე თავმომწონედ არ გამოიყურება… მაგრამ მერე რა… სითბოთი ამევსო, საამური განცდები გამიცოცხლა, სულ წამიერად იმ ეზოებში გამარბენინა და ის ხალხი დამანახა ვინც იქ ფუსფუსებდა, ზოგი ახლაც ფუსფუსებს მაგრამ დიდობაში ცხოვრების არსებული, უწყვეტად დამღლელი რიტმი მაშორებს ხოლმე იმ ადამიანებს…
ის არ ვიცით რომელი ახალი წლის რომელი ჩვეულებრივი დღე გახდება ერთხელაც განსაკუთრებული, სანამ შენს ცხოვრებაში არ შემოუშვებ უცნობ ადამიანებს მათი რიცხვებიანად, ეს შეიძლება იყოს შენი მეორე ნახევარი, არადა სხვა წლებში მისი დაბადების რიცხვი ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო შენთვის, ყველაზე ბედნიერება იცით რა არის? შენ რიცხვს კიდევ ერთი ყველაზე, ყველაზე “შენი” და განსაკუთრებული რიცხვი რომ ემატება, დედა რომ გახდი (ან მამა) ის რიცხვი, ან რომ გახდები… მერე უბრალოდ ვეღარ იხსენებ იმ განცდებს როცა ის რიცხვი კალენდარზე მიწერილი ჩეულებრივი თარიღი იყო… მერე მეგობრების რიცხვებიცაა, რომ არ იცნობდი და ცხოვრების გზაზე “შემოგიარენ”… ზოგჯერ ბოლომდე გაგყვებიან ალბათ, ხანდახან ვერც… მაგრამ მაინც გახსოვს მათი რიცხვები… სულ ვფიქრობ დილით რომ გაახელ თვალებს და ასეთი ადამიანების რიცხვები პირველივე წამს გახსენდება, ესე იგი ისინი ნამდვილად იყვნენ შენს გულში ან ნამდვილად არიან ახლაც… ხანდახან ისეც ხდება რომ არ იცნობ, არ გინახავს, არც მის სხვა დაბადების დღეებზე ყოფილხარ, წარმოდგენაც არ გაქვს უყვარს თუ არა მისი რიცხვი, აღნიშნავს თუ არა, რომელი დაბადების დღე ახსოვს ყველაზე ტკბილად ან მისი დაბადების დღის დილას რას გრძნობს ხოლმე, მაგრამ თვალს რომ გაახელ შენ მაინც გახსენდება რომ დღეს მისი დღეა… ესე იგი შენი დღეცაა ცოტათი…