ჩემი ტოლი გოგო-ბიჭებიდან ალბათ ბევრი უყურებდა ყოველგვარი ინტერნეტისა და ონლაინ სივრცის გარეშე ჯადსნურ ყუთში – ტელევიზორში გასულ ამერიკულ ფილმებსა და ანიმაციებს.
ლამაზ-ლამაზი ადგილები, ფართო ქუჩები, მდიდრული მანქანები, მწვანე გაზონიანი საყვარელი სახლები, გამოპრანჭული ადამიანები, ან პირიქით თრილერები და ფანტასტიკები საოცარი სპეცეფექტებით, ან კიდევ გულისამაჩუყებელი ისტორიები გაჭირვებულ ადამიანზე რომლებიც წარმატებას აღწევენ, ფილმები რომელსაც ვუყურებდით კიდევ ერთხელ გვახსენდა და გვანახებდა გეოგრაფიის გაკვეთილზე ნასწავლ დედამიწის მეორე მხარეს. ზოგს მოგვწონდა, ზოგსაც არა, ზოგს გვჯეროდა, ზოგსაც არა, მაშინ ამერიკაში წასვლა დაახლოებით მთვარეზე გაფრენას უდრიდა ჩვენნაირი ადამიანებისათვის, ჩვენს ქვეყანას შიოდა, სწყუროდა და სციოდა 90-იანი წლების გარიჟრაჟზე.
ბავშვობიდან განსაკუთრებით ორი ქვეყნის ამერიკისა და იტალიის ნახვაზე ვოცნებონდი. ჯერ კიდევ ცოტა ხნის წინ საკმაოდ წარმოუდგენლად მიმაჩნდა რომ ადვილად შევძლებდი ბიუროკრატოული უდაბნოს გავლას და ერთ დღეს ამერიკაში, პირდაპირ კალიფორნიაში, პირდაპირ ჩემი ბავშვობის საყვარელ ფილმებში ნანახ ლამაზ ქუჩებში აღმოვჩნდებოდი. ლოს ანჯელესში დიდების ხეივანზე გავივლიდი, ხუთქიმიანი ვარსკვლავების წინ ფოტოებს გადავიღებდი და საქვეყნოდ ცნობილი მსახიობებისა თუ მომღერლების სახელებს მოვძებნიდი… მართალია მთელი დღე რომ იარო 2000 ვარსკვლავის ნახვას ძნელად თუ მოახერხებ, მაგრამ ქუჩას რომ გახედავ ესეც გაბედნიერებს!