რიცხვები

ბავშვობაში დათვლას სანამ ისწავლი მანამდე მაინც იცი რიცხვები, ერთი შენ გეკუთვნის, იცი რომ იმ რიცხვში შენი დაბადების დღეა, სხვებიც იცი, დედიკოს რიცხვი, მამიკოს რიცხვი, და ან ძმა თუ გყავს, ან ორივე, მათი რიცხვებიც იცი და ასე ახლო გარემოში ვინც კი გეძვირფასება იმათიც… მერე დათვლასაც ისწავლი მაგრამ ეგ არაფერია, ეგ ყველამ იცის… ის არ ვიცით რომელი ახალი წლის რომელი ჩვეულებრივი დღე გახდება ერთხელაც განსაკუთრებული, სანამ შენს ცხოვრებაში არ შემოუშვებ უცნობ ადამიანებს მათი რიცხვებიანად, ეს შეიძლება იყოს შენი მეორე  ნახევარი, არადა სხვა წლებში მისი დაბადების რიცხვი ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო შენთვის, ყველაზე ბედნიერება იცით რა არის? შენ რიცხვს კიდევ ერთი ყველაზე, ყველაზე “შენი” და განსაკუთრებული რიცხვი რომ ემატება, დედა რომ გახდი (ან მამა) ის რიცხვი, ან რომ გახდები… მერე უბრალოდ ვეღარ იხსენებ იმ განცდებს როცა ის რიცხვი კალენდარზე მიწერილი  ჩეულებრივი თარიღი იყო… მერე მეგობრების რიცხვებიცაა, რომ არ იცნობდი და ცხოვრების გზაზე “შემოგიარენ”… ზოგჯერ ბოლომდე გაგყვებიან ალბათ, ხანდახან ვერც… მაგრამ მაინც გახსოვს მათი რიცხვები… სულ ვფიქრობ დილით რომ გაახელ თვალებს და ასეთი ადამიანების რიცხვები პირველივე წამს გახსენდება, ესე იგი ისინი ნამდვილად იყვნენ შენს გულში ან ნამდვილად არიან ახლაც… ხანდახან ისეც ხდება რომ არ იცნობ, არ გინახავს, არც მის სხვა დაბადების დღეებზე ყოფილხარ, წარმოდგენაც არ გაქვს უყვარს თუ არა მისი რიცხვი,  აღნიშნავს თუ არა, რომელი დაბადების დღე ახსოვს ყველაზე ტკბილად ან მისი დაბადების დღის დილას რას გრძნობს ხოლმე, მაგრამ თვალს რომ გაახელ შენ მაინც გახსენდება რომ დღეს მისი დღეა… ესე იგი შენი დღეცაა ცოტათი…

როგორა ხარ მეგობარო?!

დიდი ხანია არ გამოვჩენილვარ, ძალიან, ძალიან დიდი ხანია! ბევრჯერ მინდოდა დამეწერა მაგრამ რატომღაც ვერ შევძელი, მიზეზებს რა დალევს ხომ იცით, თუკი ადამიანი მათ ძებნას დაიწყებს…  იკითხავთ ალბათ, ახლა რამ გაგახსენა აქაურობაო?! მინდა ყველაზე გულწრფელი და უღრმესი მადლობა გადავუხადო ჩემს მკითხველებს, რომლებმაც სოციალურ ქსელში არ დამივიწყეს, მომწერეს და დაინტერესდნენ რატომ გავქრი და რატომ აღარ ხვდებოდათ პოსტები აქ?! რამე ხომ არ მიჭირდა და საერთოდ ხომ არ ვაუქმებდი აქაურობას… ეს იმდენად მოულოდნელი იყო ჩემთვის და თან საკმაოდ ბევრისგან, გული ამიჩქარდებოდა ხოლმე რომ ვკითხულობდი და დასჯილი ბავშვივით მრცხვენოდა თან! ამ ბლოგმა იმდენი ადამიანი გამაცნო, მათ შორის ისინიც, ვინც აქ კომენტარებს  ვერ მიტოვებს  და პირადში მწერს, იმდენ სითბოს ვიღებ და იმდენ მოკითხვას რომ განა შევძლებ ამ ბლოგის გაუქმებას?! რა თქმა უნდა ვერა!

რა ხდებოდა ამ 4 თვის მანძილზე? მას შემდეგ რაც 2018 დადგა და მეც ცოტა გულისტკივილით სავსე პოსტით შევხვდი?! საერთოდაც არაფერი, ვმუშაობდი, ვსწავლობდი, საოჯახო საქმეებით ვკავდებოდი და მერე ისევ თავიდან…  ვმუშაობდი, ვსწავლობდი, საოჯახო საქმეებით ვკავდებოდი… ვკითხულობდი, მაგრამ რომ მჩვევია ისე ვერა, ვმუშაობდი და რაღაც ახალი საკითხებიც ვისწავლე, ადამიანებიც გამოვცადე და საკუთარი თავიც, მე ვიტყოდი რომ უკმაყოფილო არ ვარ… 🙂 

ვინც რა უნდა თქვასო…

ძველით ახალ წელს გილოცავთ მეგობრებო ❤ კალანდობას გილოცავთ! მე მიყვარს ეს კალანდობა, ჩემს ბებოს უყვარდა და ტკბილად მახსენდება ❤ ყველას გისურვებთ სიყვარულით, ბედნიერებით, წარმატებებით დახუნძლულ წელს ❤ მეც ვეცდები და თქვენც გისურვებთ რომ მეტი პოზიტივი გაგვეცეს და მიგვეღოს, ერთმანეთისთვის თბილი სიტყვები არ დაგვენანოს, თუ ცუდის თქმას დავაპირებთ, ვაჯობოთ საკუთარ თავს და კარგი ვთქვათ… მეც შემშლია ანგელოზი კი არ ვარ… თუ ვერა საერთოდ გავჩუმდეთ… პირადი გამოცდილებით ვიტყვი რომ როგორც არ უნდა ვმალოთ მაინც ვიგებთ ვინ რას ვამბობთ ერთმანეთზე… ზოგჯერ დამსახურებულად მაგრამ უმეტესად სუბიექტურად და არასამართლიანად… კარგ გოგოობას ვპირდები საკუთარ თავს ამ წელში და ძალიან ვთხოვ უფალს ჩემი ტკბილი ადამიანები ჯანმრთელად და უკლებლივ მიმყოფოს ❤
ყველას დიდი მადლობა იმ სითბოსთვის რომელსაც მიგზავნით პირად შეტყობინებებში, კომენტარებში, რეალურად მხვდებით ხოლმე და სიტყვებს არ იშურებთ… მათაც დიდი მადლობა ვინც არ შვებით ან ვერ შვებით ამას… არც ისე ბევრი ხართ მაგრამ გეტყობათ ეს “დამალობანა”… თუ ვინმეს რაიმე გაქვთ სათქმელი ან გაინტერესებთ ხოლმე ჩემი პირადი ცხოვრება მე მომმართეთ სჯობს… სხვები ვერ გაგცემენ გულწრფელ პასუხებს… მაგრამ ვშიშობ სულაც არ გჭირდებათ გულწრფელი პასუხები, ისე უფრო გირჩევნიათ..
მადლობა ახლობლებო და შორეულებო, ყველას მადლობა ვინც ჩერდებით ხოლმე, ჩემს ფოტოებს ათვალიერებთ, ჩემს ნაწერებს კითხულობთ და ღიმილით “ჩასქროლავთ” მერე…
შეიძლება ყოველ დღეს მოურიდებლად ჩახუტებით და მოფერებით ატარებდე იმ კაცთან რომელიც ყოველ კედელზე ძლიერი, თვალით დაუნახავი კედელია ჩემთვის მაგრამ სხვები იტყვიან რომ რა საჭიროა ეს “სიყვარულობანა” ამდენი წლის მერე… სანამ ვისუნთქებ არ მომბეზრდება ვეფერო და ყველა განძზე დიდი განძია მისი ნათქვამი ყველა “მიყვარხარ”… რაც გინდათ ის თქვით ვდრარდობდი და ამ წელში აღარ ვიდარდებ… შეიძლება ერთი შვილი გყავდეს და არ ჩერდებოდეს დამრიგებლური სწავლება და მისთანები… მაგრამ ნუთუ არავის გაგჩენიათ კითხვა განსჯის მაგივრად იქნებ “ფეხებზემკიდიობა” კი არა სხვა სერიოზული მიზეზები მაქვს ამ ჩემი შვილის დედისერთობის?! არის რაღაცეები რასაც ვერ იტყვი და ვერ იყვირებ, მაგრამ მერე რა… არც ამას ვიდარდებ ახალ წელში… ვინ იცის ეს წელი რას ან ვის მაჩუქებს… ❤ შეიძლება მუშაობდე თავდაუზოგავად კვირაში 6 დღე, ზოგჯერ ზედმეტ საათებს, შეიძლება 2 დღეში მოიარო 4 ქალაქი და ღამით მაინც არ დაგეძინოს დაუსრულებელი საქმის გამო… მადლობა რომ ამას სამსახურში მაინც ხედავენ… თუმცა ვიღაცეებმა შეიძლება გიწოდონ ზარმაცი და სულელი… რა საჭიროა ამდენი წყვალება როცა შეგიძლია ქმარმა გარჩინოსო…ჩემი ქმარი კი ახლა და ამ ასაკში იმდენ რამეს და ისეთ რამეებს აკეთებს ხალხი ბერდება და ვერ ასწრებს, მადლობა რო ის ხედავს ჩემს გვერდით დგომას და ყველაზე მეტად მიფასებს ჩემს შრომასთან ერთად.. მე კი ისევ გავაგრძელებ ისევ ისეთ რეჟიმში მუშაობას იმიტომ რომ მყავს ერთი-ორი ვისაც ამის დანახვა შეუძლია!
შეიძლება შენს მომავალ ჩანაფიქრებს უზიარებდე, დასახულ გეგმას ანდობდე, შენს გადასადგმელ ნაბიჯებზე ესაუბრებოდე და ელოდებოდე რომ გეტყვიან შენ ყველაფერს შეძლებ, სცადე, მოინდომე, უფლის წყალობით გამოგივა! არა, ისინი ალმაცერად გადმოგხედავენ, მერე გავლენ და დაიწყებენ საუბარს როგორი არარეალური გეგმები გაქვს, როგორ ზედმეტი გინდა სულ და როგორ არაფერი არ გაკმაყოფილებს… მაგრამ მე მჯერა რომ ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ… ❤ რწმენა, ჯანმრთელობა და ერთმანეთის იმედი გვეყოფა ჩენი შვილის მოციმციმე თვალებთან ერთად ❤ შეიძლება ვერ ყიდულობდე ბევრ თვალისმომჭრელ ნივთებს აი ისეთებს ვიტრინიდან რომ შემოგცინიან მაგრამ სამაგიეროდ იხდიდე წლობით ვალს რომ საკუთარი ჭერი გაგაჩნდეს… ბევრს ეს ყველაფერი აქვს ხოლმე და არ იციან რამხელა ძალა და ენერგია ჭირდება ამას.. არ იციან რა მწარე და თან რა ტკბილია შენი ნაწვალები… სამაგიეროდ იტყვიან რომ უაზრო იქცევი… მერე რა… არც ამაზე ვიდარდებ ამ წელში…
შეიძლება იჩენდე პატარა ყურადღებას, არ ტოვებდე შანსს რაღაც კარგი უთხრა, რაღაც აჩუქო, რაღაცით ასიამოვნო, სხვამ შეიძლება საერთოდ დაივიწყოს, საერთოდ უგულვებელყოს და საჭიროდ არ ჩათვალოს ეს ყველაფერი, მაგრამ მერე რა, შენსას მაინც არასდროს დაინახავენ

შემოდგომის გერმანული ზღაპარი – 2

როცა დღევანდელივით ნაცრისფერი დღეებია, მაშინ მუდამ იმ იშვიათ გამორჩეულ დღეებზე ვფიქრობ როცა ჰაერში ბუმბულივით ვფარფატებდი დადებითი ემოციებისგან…

ვუყურებ ამ ფოტოებს და ვფიქრობ, რამდენი რამაა სანახავი ამ დალოცვილ დედამიწაზე?!

ვერ გაგაოცებთ რომ გითხრათ კიდევ მინდა–თქო, ხომ?! დიახაც, კიდევ მინდა, სხვა ადგილებში, სხვა ქვეყნებში, სხვა კუნჭულებში, სხვა ქუჩებში ვიხეტიალო ისეთ არაჩვეულებრივ მეწყვილეებთან ერთად აქ რომ მყავდა… მინდა ვიხეტიალო და   მოგონებების ხურჯინი პირამდე ავავსო…. ❤

შემოდგომის გერმანული ზღაპარი

ბოლო დროს მოულოდნელობებით აივსო ჩემი ერთფეროვანი დღეები, სულ ვოცნებობდი და ახლაც ვოცნებობ ვნახო ჩვენი დიდი დედამიწის უნახავი ადგილები, თითქოს ჩარაზული კარი გავხსენი და ჩუმად გავიპარები ხოლმე და მერე ვბრუნდები სავსე პოზიტივით და თვალებში ნაპერწკლებით.

ამჯერად გერმანიაში მოვხვდი მოულოდნელად, მიუნხენიდან საათნახევარი დაგჭირდებათ რომ ულამაზეს მთებში ჩაფლულ მწვანე და ჯანსაღი ჟანგბადით მდიდარ, იდეალურად მოწყობილ პატარა ზამთრის კურორტზე აღმოჩნდეთ –Garmisch-Partenkirchen – German ski resort in Bavaria.

დილით ისეთი პეიზაჟები იშლება ჩემი ოთახის ფანჯრიდან ვდგავარ და გავყურებ, აქვეა ყველაზე მაღალი მწვერვალი გერმანიაში –   Zugspitze. დილით ნისლითაა დაბურული, მერე ნელნელა თოვლით დაფარული წვერი გამოჩნდება, მწვანე ხასხასა მინდორი ცვარითაა დანამული, პირველივე დილას გახედვისთანავე ამეკვიატა გალაკტიონი: “ცვრიან ბალახზე თუ ფეხშიშველი არ გაიარე რაა მამული?!” ან კიდევ:

“გინახავთ თქვენ ფერი დაბინდულ ქლიავის?

– ეს ჩემი სამშობლოს მთებია!

აქაურ გერმანელ გლეხს, ისე საგულდაგულოდ დაუმუშავებია ირგვლივ ყველაფერი, გეგონება ციდან ხალიჩა გაფინაო თავისი მიწის ნაგლეჯზე, რომელზეც სავარაუდოდ რომ იცოდეს ჭილაძისებური შეფასება იტყოდა “შემაძრწუნებლად ვარ ბედნიერიო”

არც მიწა გვაკლია უხვი და ბარაქიანი, არც ნაძვები და სიმწვანე, არც დაბინდულ ქლიავის ფერი მთები, ჩვენ ვაკლივართ, ადამიანები ზრუნვისა და მოვლის სურვილით სავსენი…

წვიმის წვეთებს…

დღეს წვიმიანი დღეა, დასევდიანდა შემოდგომა, მეც მასთან ერთად… მოწყენილ განწყობას ამინდიც ედარება, ასეთ დღეებში ცდილობ არ დასველდე, არ შეგცივდეს, ცდილობ წვიმის გუბეებს მოხერხებულად გადაახტე, ხანდახან ვჩერდები ამ გუბეებთან და მახსენდება ასეთი დღეები ჩემს ბავშვობაში, როცა მე და ჩემი ბიძაშვილი ფანჯრის რაფაზე დღიურებს ვწერდით, წვიმის წკაპუნი ხელს არ გვიშლიდა, ოთახში თბილოდა, სასიყვარულო და ლამაზ ამბებს ვეძებდით და ველოდებოდით ცხოვრებაში, ზუსტად მახსოვს როგორ ლამაზად ვცდილობდით ჩაგვეწერა სიტყვები ფურცლებზე, ამ გუბეებთან რამოდენიმე მათგანი მახსენდება… ერთი განსაკუთრებით “წვიმის წვეთები ეცემა წყალში და ხატავს რკალებს, როდის შეხვდება მონატრებული თვალები თვალებს…” მაშინ რომელ თვალებს ველოდებოდით ვერ გეტყვით, ვერც მაშინ გიპასუხებდით, აკი გითხარით უბრალოდ გრძნობებს ვეძებდით… ახლა ამ წვიმის გუბეებში ვიყურები და საკუთარი თვალებით ჩემს ანარეკლს ვხედავ, დღეს ნამდვილად ვიცი რომელი თვალების ნახვა მინდა, იმათი იმ ფანჯრის რაფაზე შემოსკუპებულ ვერას რომ ჰქონდა…

წვიმიან დღეებს სჩვევია მოგონებების აშლა და მე თუ მკითხავთ უხდება კიდეც…