მარტო დარჩენილი ქალის ფიქრები

როცა ქალები მარტო რჩებიან ცხოვრების დიდ და უხეშ სცენაზე ჩემთვის ერთი მსახიობის თეატრს ემსგავსება მათი ყოფა… ყველა როლს თავად ირგებენ,  ყველას სათქმელს თვითონ ამბობენ, თავისთვის, ხან ჩუმად და ხან ხმამაღლა… მათ შეუძლიათ თავად შექმნან ეპილოგი და პროლოგი მაგრამ ამბის სიუჟეტს ვერაფრით ცვლიან… უცნაური სიტყვაა “შინაბერა”… სულაც არ მიყვარს მაგრამ ხომ ვამბობთ ასეთ ქალებზე?! რაღაც ერთი თვით დავრჩი სრულიად მარტო, დილით მარტო ვდგებოდი, თოვლში, ქარსა და წვიმაში მივდიოდი და მოვდიოდი ისე რომ სულ არავის ველოდი სახლში, ისე ვინმეს კარს რომ გამიღებდა და უბრალოდ მეტყოდა მოდიო? ღამით ვწვებოდი და ისეთი იდეალური სიჩუმე იდგა სახლში, ალბათ მათ ვისაც სმენა არა აქვთ (უსაზღვრო მწუხარებით და გულისტკივილით ვწერ ამ სიტყვებს) ასეთ სიჩუმეში უწევთ ცხოვრება… მე კი ვისაც ყველაფერი მესმის და ვხედავ ეს შეუჩვეველი სიჩუმე ყველა ნერვს მიტოკებდა… განა იკითხავს ვინმე ღამით რისი ხმა უნდა გესმოდეს ადამიანსო? ღამით ვიღაცის სუნთქვა უნდა გესმოდეს, გვერდით ან სხვა ოთახში, ან ამ სუნთქვის ლოდინით გეძინოს… ყველა ჩემნაირ ქალს უნდა ვიღაცის სუნთქვა ესმოდეს და ისე იძინებდეს… ვიწექი ხოლმე ასე სიჩუმეში, ფანჯრიდან შემოჭრილი მთვარის შუქზე ჭერს ვუყურებდი, არ მეძინებოდა და ბევრჯერ ძალიან ბევრჯერ მეფიქრებოდა მამიდაჩემზე…
უკვე წლებია სულ მარტოა, ამბობენ ულამაზესი ქალი იყოო, მეც სულ ლამაზი და მოვლილი მახსოვს, ლამაზი ფრჩხილებით, სრიალა სახის კანით, ყურზე პატარა ლამაზი საყურით, მთელი ცხოვრება მიკეთიაო მეუბნებოდა როცა ამ საყურეს შევყურებდი… ხან სად დაგვატარებდა მე და ჩემს ძმას და ხან რას გვჩუქნიდა და გვყიდულობდა… მახსოვს სულ პატარები რომ ვიყავით ჩვენთვის შაქარყინულები მოჰქონდა და მონეტა შოკოლადები, ჩემი ძმა მუდამ მისი მეკვლე იყო ახალ წელს და ყოველი ახალი წელი ისე ძველდებოდა რომ არაფერი არ იცვლებოდა მისთვის… ის გვერდით სახლში ცხოვრობს, ერთი ღობე და საერთო ჭა გვაქვს, იმ ჭასთან  რამდენჯერ გვისაუბრია ვინ იცის…  გაუკეთებდა საკურთხს მის გარდაცვლილებს, ისეთს არაფერი რომ არ აკლდა, გადავირბენდით დავაგემოვნებდთ და მერე მაინც მარტო რჩებოდა იმხელა მაგიდასთან…

ასე მარტო როგორ ძლებდა, არასდროს გამჩენია ეს კითხვა, ის იმდენად ძლიერი ქალი არის არც კი მეფიქრებოდა ამაზე…მაგრამ ვიწექი მარტო ოთახში და ამდენი ხნის მერე პირველად ვიდარდე დიდი სახლში მარტო მყოფ პატარა დიასახლისზე, ნეტავ როგორ შეეჩვია მარტოობას, ნეტავ როგორ უძლებს ამდენი ხანია სხვა სუნთქვის არ არსებობას იმხელა სახლში… ნეტავ ხანდახან თუ ნანობს დაკარგულ შანსებს თუ იმდენად შეეჩვია მარტობას რომ აღარც კი ეფიქრება მსგავს საკითხებზე…  წიწილებს ზრდიდა, ლამაზ ხბოებს და პატარა ლეკვებს… რაღაცნაირად ძლიერი ქალია ჩემთვის აი მარი მეტრაიეს მსგავსად…

პატარა რომ ვიყავით დედის საფლავზე მივყვებოდით ხოლმე და ვუყურებდით როგორ წმენდდა… ერთხელ ჩემს ძმას უთხრა რომ მოვკვდები ჩემს საფლავზე ბალახი არ გააჩერო ამას გიბარებო…

მას ჩვენს გარდა ბევრი ვინმე ჰყავს… ჰყავს და თან არცა ჰყავს…